Niedobrze, gdy za dobrze

-Aaaaa! – krzyknął Człowiek i w prędkich podskokach schował się do szafy.

– Dzień dobry! Jak miło cię widzieć. Nie mogłem się doczekać, kiedy wreszcie się zobaczymy – przywitało się niezrażone Szczęście i zabębniło delikatnie w uchylone drzwi szafy.

Odpowiedziała mu cisza, a potem ciche skrzypnięcie, przechodzące w syknięcie. Człowieka złapał bolesny skurcz, nie przywykł bowiem do siedzenia w ciasnej szafie. To jednak jakby dodało mu odwagi, mruknął więc niewyraźnie:

– Dzień dobry – po czym dodał nieco pewniej, jakby deklamując dobrze znaną regułkę – Szczęście w tym domu nie mieszka. Chyba mnie pomyliłeś z sąsiadem z góry, tym który ma taką piękną żonę, z która zawsze tak bezwstydnie świergoli na klatce schodowej. To ten, który kupił sobie niedawno nowy samochód, a w przyszłym tygodniu wyjeżdża z żoną w romantyczną podróż dookoła świata… Nie można tak epatować szczęściem! – zakończył z oburzeniem.

– Dlaczego?

– Bo to nieprzyzwoite. Innym może zrobić się przykro – powiedział ciszej, ale szybko ponownie wszedł w ton znawcy i mędrca – A poza tym każdy wie, że niedobrze, gdy za dobrze! Nie może być tak różowo, bo zaraz to się zawali, popsuje. Musi coś boleć. Wtedy jest bezpieczniej!

– Dlaczego tak się karzesz, człowieku? Dlaczego masz takie głębokie przekonanie, że nie zasługujesz na szczęście?

-Ależ zasługuję! Ale szczęścia są małe. Kiedy słońce pięknie zaświeci po płaczącym dniu, kiedy przestanie boleć mnie ząb, kiedy odnajdę zagubiony portfel. Szczęścia trzeba widzieć w małych sprawach! – Człowiek wydeklamował to niemal z naganą, ale i satysfakcją, że może ustawić to naiwne, ociekające nierealnym szczęściem Szczęście.

– Bardzo ładnie – pochwaliło go zadowolone Szczęście, niwecząc Człowiekowi misterny plan zawstydzenia – Czyli podstawy masz już opanowane. Oznacza to, ze jesteś gotowy na przyjęcie kolejnej lekcji.

Człowiek, wybity z tropu, nie odezwał się, zakrył się tylko szczelniej jesiennym płaszczem spływającym kaskadą z wieszaka, bo z tym Szczęściem to jednak trochę strach…

– Boisz się mnie, Człowieku. Boisz się przyjąć mnie w pełni. Szczęście według ciebie nie może być za duże, za często, za bardzo. Bo, wydaje ci się, otrzymasz za to zbyt wysoki rachunek do zapłacenia. Coś złego niechybnie się stanie i stracisz mnie, a ból i strata będzie tym bardziej bolesna, z im większej wysokości szczęścia i spełnienia spadniesz. Głębokie przekonanie, że nie zasługujesz na tak wielkie szczęście, sprawia, że nawet po nie nie sięgasz. Lęk przed wyimaginowaną karą powstrzymuje twój odruch wyciągnięcia ręki po więcej. Po dużo, dużo więcej, na które zasługujesz! Dlatego przekonujesz sam siebie, że cieszenie się małym jest wystarczające, ze szczęście może przyjść tylko, gdy uprzednio zapłaci się cenę cierpienia, która uchroni cię przed rozczarowaniem, bólem i karą.

To pięknie, że potrafisz cieszyć się słońcem. Ale wcale nie musi wcześniej sponiewierać cię burza. A kiedy potrafisz już cieszyć się zwykłą małą codziennością, możesz sięgnąć po więcej i cieszyć się cudami niezwykłymi i wielkimi. One są taką samą częścią świata, jak te małe i również czekają z niecierpliwością i nadzieją, że pozwolisz im do siebie dotrzeć. Nie wrzucaj ich do worka rzeczy naiwnych, nierealnych, nietrwałych i niestosownych, za które trzeba srogo płacić. Śmiało możesz osiągać wielkie sukcesy, być bogaty, piękny i bardzo szczęśliwy. Niczym bowiem nie różnisz się od sąsiada z góry.

Człowiek chciał efektownie postukać się w czoło, jednak zaplątał się w jesienny płaszcz, który niezgrabnie spadł mu na głowę. Kiedy wyplątał się już z własnoręcznie narzuconej pułapki, okazało się, że jest sam. Wyszedł z szafy, próbując zachować resztki godności nogą upchnął zdradliwe okrycie w kąt.

– I co, już sobie poszedłeś? – powiedział z wyrzutem – Kiedy prawie ci uwierzyłem, to stało się to, co zwykle – opuściłeś mnie!

Wtedy zobaczył na ścianie wielki napis: Czekam. Zawołaj mnie, gdy będziesz gotów.