Amen i kropka.

Poszła zrobić kawę. Dziesięć minut temu. Nudziło mu się siedzieć samemu, więc poszedł za nią do kuchni. Stała oparta o lodówkę i przeglądała coś intensywnie w telefonie. Puszka z kawą stała otwarta na blacie kuchennym, obok zaś, wymownie podparte jedną ręką,  niecierpliwiły się spragnione filiżanki.

– Ej! – krzyknął oburzony. – Co z tą kawą?

– Już, już, robi się przecież.

Usiadł na kuchennym taborecie, oparł łokcie o stół, ale po spojrzeniu na jego powierzchnię, uznał, że może nie jest to najlepszy pomysł. Pełna była bowiem okruchów, kubków z niedopitymi herbatami, pomiętych rachunków i biletów oraz dokumentów, rozłożonych według zasad znanych tylko niepełnosprawnym huraganom. Dyskretnie otarł łokcie.

– Pracuję nad nowym projektem – wyjaśniła Prokrastynacja – widząc jego badawcze spojrzenie. – Od ubiegłego tygodnia. Tylko jakoś nie mogę się zebrać.

Popatrzył na nią z dezaprobatą. Jak jest coś do zrobienia, to trzeba to zrobić, ot i już, żadna to filozofia. Zawsze sam to sobie powtarzał.

Może dlatego poczucie winy było tym większe. Ciii…. Zbeształ niesforną myśl.

Tymczasem niezrażona Prokrastynacja z zapałem kontynuowała swoje racjonalizacje.

– Ale wiesz, jak w końcu zasiadłam do pracy, to zgłodniałam od razu. Stwierdziłam, ze na pusty żołądek nie można pracować, bo to człowiek ani się nie skupi, ani wydajny nie będzie. Ale miałam pustą lodówkę, więc musiałam wybrać się na zakupy, no nie było innego wyjścia. – rozłożyła bezradnie ręce, przyjmując pokornie los – Niestety, kiedy już zjadłam obiad, to zrobiłam się senna i doszłam do wniosku, że drzemka dobrze mi zrobi, będę mogła potem siedzieć do rana. Tylko, że… ekhm… obudziłam się rano. – dodała niewinnie i zalała kawę parującym wrzątkiem.

– Ale byłaś wyspana, to pewnie był to wczesny poranek? Podobno dobry czas na pracę – pokrzepiająco dodał Człowiek.

– Noo tak… – potwierdziła bez przekonania Prokrastynacja. – Tylko przy porannej kawie zaczytałam się…

– O! – pochwalił Człowiek – w jakiejś fachowej literaturze?

– No… takiej trochę fachowej.

Zamilkła. Człowiek utrzymał pytające spojrzenie, nie dał się zbyć. Coś go tknęło.

– Pudelek?

– Noo. Ale czytałam tylko nagłówki! – Prokrastynacja broniła się dzielnie – Wiesz, nie będę tracić czasu na czytanie całych artykułów! – dodała oburzona. Wiadomo przecież.

– I potem już wzięłaś się za pracę?

– Tak. Tylko jak robiłam sobie herbatę, to okazało się, że zlew jest bardzo brudny. A myśl o tym brudnym zlewie nie pozwalała mi skupić się na pracy. Więc go wyszorowałam. I wypolerowałam kran. Błyszczał jak nowy. Pomyślałam, że może za jednym zamachem umyję okna, skoro już wzięłam się za sprzątanie…  Ale zaczęłam robić pranie. Bo musiałam odplamić obrus, który leżał w koszu już ze dwa miesiące! Wyobrażasz sobie?! Dwa miesiące. No przecież wstyd tyle z tym zwlekać. A skoro już byłam w łazience, to wymyśliłam sobie nową fryzurę. Bo znalazłam starą spinkę za pralką. I podpięłam sobie włosy z boku, o tak, widzisz? I sprawdziłam czy nie ma czegoś ciekawego za szafką. Ale nie było… To chociaż kurze wytarłam… I zrobiłam sobie maseczkę nawilżającą z ogórka…

Ale potem to już wzięłam się za pracę. I nawet dobrze mi szło. – wiedziała, że go zaskoczyła. Ha! Na pewno mu teraz łyso.

– Brawo! – Człowiek z uznaniem kiwnął głową i podrapał się z dziwnym niepokojem po jej czubku.

– Tylko zaraz wyjść musiałam, bo umówiłam się na kawę… – dopowiedziała trochę ciszej i jakby niewyraźnej, zrywając się nagle po talerz z ciastem, o którym zapomniała.

Wkurzała go ta Prokrastynacja. Jak można postępować tak niemądrze? Odkładać, przekładać, racjonalizować. Wynajdywać sobie tysiąc wymówek. Jakby nie można było od razu wziąć się za to, co rzeczywiście ma się do zrobienia. Przecież to logiczne. Racjonalne. Oczywiste. Amen i kropka.

Człowiek zaczął się zbierać. Musiał pójść na pocztę wysłać ważne dokumenty. Dziś był ostateczny termin. Jakoś wciąż nie po drodze mu było. Tak od miesiąca. Ale po drodze wstąpi jeszcze do sklepu, musi bowiem koniecznie kupić filodendrona w promocji. Nigdy dotąd nie kupował kwiatów, ale czuł, że teraz trzeba. Ale może zje jeszcze kawałek ciasta, ta irytująca Prokrastynacja to właściwie nie taka zła kucharka…

Morze racjonalizacji obmyło mu stopy swym uprzejmym przypływem…