Ciasne pąki pięści

Zdawał się być tak bliski i tak dobrze znany. Często mówił coś do Człowieka. Właściwie to chwilami nawet uroczo wyglądał. Gestykulował z taką emfazą, zaangażowaniem. Przekrzywiał głowę zabawnie jak zaintrygowana kura, zastanawiał się uważnie, pykając palcem o czubek nosa. Czasem był bardzo zły, krzyczał, gniew sprawnie zacieniał mu oczy grafitowym ołówkiem, dłonie kuliły się w ciasne pąki pieści… Innym razem miał łzy w oczach, otulał się bezradnie ramionami, próbował podchodzić z tak wielką troską na twarzy, zaniepokojeniem… Nadaremno.

Prawda jest taka, że Człowiek nigdy nie miał pewności co do tego Jegomościa. Bo gdy tylko ten pojawiał mu się przed oczami, gdy zaczynał do niego mówić, kiwać porozumiewawczo brodą czy mrugać nieznacznie okiem… to zwykle jakaś inna postać od razu stawała między nimi. Liściki wciskane potajemnie w dłoń, słowa podkreślane w książkach czy fragmenty gazet ułożone w zgrabny kolaż zwykle były złośliwie rozdmuchiwane, zasłaniane, zalewane niespodziewanie czarną kawą… Jakiś, zdawałoby się, że mały, ale całkiem sprytny Sabotażysta bardzo dbał o to, żeby nie mogło dojść między nimi do porozumienia. W efekcie Człowiek wkurzał się na rozpaczliwe zabiegi Jegomościa, uważając je za niepotrzebne, a czasem wręcz nie na miejscu, jednocześnie jednak czuł się coraz bardziej samotny, wybrakowany, patrzył z tęsknotą na tą, miłą przecież dla jego serca, postać.

Pewnego dnia postanowił. Czas zawrzeć rozejm. Przygotowania były długie, trzeba było zdobyć silne środki usypiające dla sprytnego Sabotażysty i zamontować nowe zamki w piwnicy, gdzie tymczasowo uda się go przetrzymać. Człowiek nie miał złudzeń. Wiedział, że ten mały padalec i tak wypełznie i będzie stawał na głowie, co niestety potrafił robić zjawiskowo, żeby tylko wpleść między nich nitkę nieporozumienia.

Udało się. Oto stali naprzeciwko siebie. Człowiek i Jegomość. Człowiek pierwszy wyciągnął dłoń.

– Zgoda? – skrępowany wyszeptał  niewyraźnym głosem.

– Zgoda. – odpowiedziało mu… Prawdziwe Ja. Jego najgłębsza, najpełniejsza część, jakże boleśnie dotąd porzucona.

A co tam, że nie wypada, pomyślał Człowiek i uradowany jak dziecko rzucił się Prawdziwemu Ja na szyję. Ten odwzajemnił uścisk czule.

– Ale się cieszę! Jesteś! Jak dobrze! Odzyskałem cię! Jestem pełny, jestem sobą, to naprawdę ja! Ale fajowo, o matko!

Prawdziwa część Człowieka poczuła się wreszcie jak u siebie. Wypełniła sobą pusty fotel, wiedziała jak odpowiednio doprawić wspólny obiad. Już nie musiała zawstydzona ani chować się po kątach, ani bardzo prosić o uwagę. Autentyczność z Akceptacją zadzwoniły z gratulacjami i najlepszymi życzeniami na wspólną drogę życia.

Tymczasem w piwnicy coś zaczęło złowrogo szurać. Sabotażysta piłował w skupieniu nowe zamki, nadając sobie rytm potokiem zwrotek cedzonych pod nosem:

Jeszcze czego. Co ludzie powiedzą.

Wstyd taki, jak można być tak głupim…

Idiota, dureń i kretyn

Zło karygodne w czystej postaci…